Keefman

De monoloog van Jan Arends uit de gelijknamige verhalenbundel geeft een stem aan de boze, onmachtige, 
om zich heen schreeuwende binnenwereld van psychiatrisch patiënt Keefman. In een woedend relaas 
spreekt hij zijn zwijgende behandelde psychiater aan. Hij laat hem retorisch alle hoeken van de kamer zien, 
verwijt hem, én de wereld, elk denkbaar zuchtje tegenwind. Wat een aanklacht lijkt tegen het systeem is 
tegelijk het portret van een bijzondere figuur. Zijn referentiekader is de ambachtsschool, maar hij is sluw en 
gewiekst. Keefman kan flemen, kent de ironie en beheerst die tot in de puntjes. Met zijn wendbare geest is 
hij de psychiater voortdurend te slim af.

Keefman wil weg uit de inrichting aangezien hij niet gek is, maar zodra hij genezen wordt verklaard keert hij 
op een holletje terug omdat de buitenwereld een gekkenhuis blijkt. Als een acrobaat beweegt Keefman zich 
tussen het kweken van sympathie en het opwekken van ergernis. Net als je denkt dat hij tot een heldere 
zelfanalyse komt, neemt de rebel in hem het over, die elke nuance woedend vernietigt. Is Keefman een 
pathologisch geval waarvoor geen standaardtherapie te vinden zal zijn of is het een angstige man die 
uiteindelijk wel zijn weg naar de buitenwereld zal vinden?